Terugblik fietsweekend TWC Oranje 2024 – 5-7 juli
Wilma en Giel hebben vanuit hun perspectief en beleving de 3 fietsdagen beschreven in een leuk verslag hieronder. Super. Als voorzitter heb ik de eer (en dat voel ik echt zo) om kort terug te kijken op een heel geslaagd TWC-weekend. Voor alle 25 deelnemers hebben Thei S., Theo S. en Peter K. een topweekend georganiseerd. Dit jaar slaan we ons TWC-kamp op in de Achterhoek. In Hotel Frerikshof te Winterswijk bezetten we met 24 TWC’ers en 1 gast TWC’er 13 kamers. Met 25 personen koersen we 3 dagen door het prachtig groene en lommerrijke Achterhoekse land. Prima fietsgebied met goede opties voor vlakke én heuvelachtige ritten. Hier is de boer nog troef. En “brommers kieken” nog steeds onderdeel van het vertier voor de jongelui. Over 2 weken staat deze regio volledig in het teken van De Zwarte Cross. Gelukkig voor ons rijden nu nog vooral tractoren en bulkwagens door het boerenland. En af en toe een auto. Een heerlijk gebied om te onthaasten. Dat doen wij als TWC’ers ook vóór en na de door Peter Keijsers geprogrammeerde groepsritten. Ook tijdens de wielertochten wordt er genoten van de omgeving. Maar de beenspieren worden wel aan het werk gezet. De routes zijn qua sportieve uitdaging (afstand en hoogteprofiel) prima. De stevige westenwind maakt alle drie de dagen de 2 e helft van de rit extra pittig.
Mede dankzij de bus van Hay en Mien Keijsers is er voldoende extra plek voor alle fietsen en tassen die niet in de auto’s passen. De route Horst naar en van Winterwijk is een speciale uitdaging. De meest efficiënte route blijkt een onnavolgbare spaghetti koers via allerlei gehuchten in de grensstreek met de oosterburen. De insiders (zoals onze TWC Achterhoeker Hugo) verzekeren ons dat dit echt de snelste weg is. We slingeren daarom met de auto’s allemaal achter elkaar door de grensregio. In ieder geval ontwijken we daardoor wel de EK-file die dagelijks aan de grens op de autobaan/bahn ontstaat.
Door de deelnemers de keuze te bieden om te rijden in 2 gemixte groepen A/B of B/C kunnen alle deelnemers per dag kiezen uit passende en aanprekende routes in de A/B of B/C groep. Een prima opzet. Mooi om te zien dat alle 25 deelnemers samen en in wisselende samenstellingen op de fiets, aan tafel en aan de borrel er 3 gezellige dagen van hebben gemaakt. Op zaterdagavond genieten we samen van de spannende pot voetbal tussen de Oranje Leeuwen en het Turkse team. Een mooie afsluiting van deze fijne zaterdag met de TWC-groep. Met als toetje een plek in de ½ finale. Helaas krijgen we op zondag net voor de lunch het droevige bericht dat ons Sevenumse lid Henk Janssen is overleden. Na een wekenlange strijd om zijn leven heeft Henk het niet meer gered. Een bericht dat bij velen hard aankomt. Voor de lunch houden we een minuut stilte voor Henk. De hele groep is zichtbaar aangedaan en je kunt een spelt horen vallen. Vanuit TWC spreken wij de hoop uit dat de familie en vrienden van Henk samen sterkte en troost vinden in de mooie herinnering aan Henk.
Ondanks het droevige bericht van het overlijden van Henk Janssen sluiten we het weekend als groep af met een heerlijk lunch buffet. Met gelegenheid om na te praten over het weekend en alle gebeurtenissen.
Tot fiets
PePe
Voorzitter TWC Oranje
Vrijdag 5 juli: Het stond al een heel jaar op de kalender en eindelijk was het dan zover, het TWC Weekend. Van vrijdag 5 juli tot en met zondag 7 juli dit keer ging het dit keer naar de provincie Gelderland waar we 3 dagen zouden verblijven in Hotel Frerikshof in Winterswijk. Hopelijk zou het een mooi weekend worden met zijn allen. Ook de partners zouden meegaan maar het bleek dat Ger H. uit Sevenum de enige was die zich had opgegeven. De meeste van de TWC’ers kennen Ger wel, dus hij voegde zich moeiteloos aan bij ons. Het vertrek in Horst stond al vroeg gepland om 8.15 maar iedereen was ruimschots op tijd. De fietsen werden in de bus van onze sponsor Hay Keijsers geladen. Thei Siebers was de chauffeur dus dat zou wel goed komen. De rest fietsen die niet meer in de bus pasten werden verdeeld over verschillende auto’s. Gepakt en gezakt waren we op tijd klaar om te vertrekken. De routeplanner gaf aan dat de snelste route over Duitsland ging en die besloten we dan ook te rijden. Er waren wel grenscontroles gemeld i.v.m. de EK voetbal bij onze oosterburen. Wilma H. kreeg het toch wel een beetje benauwd want ze was haar pas en een andere identiteitskaart vergeten. Gelukkig waren de klamme handjes voor niks geweest want we konden zonder controle de grens over rijden.
We schoten goed op nergens geen file en ook geen Baustellen en zo kwamen we rond 10.00 aan bij Hotel Frerikshof in Winterswijk. We waren eigenlijk veel te vroeg en we bestelden daarom maar een kop koffie. Voordat we de kamersleutel kregen werd ons nog eerst gevraagd wat we zouden willen eten s’avonds. We konden kiezen uit 3 menu’s. In een van de conferentiezalen konden we onze tassen kwijt omdat nog niet alle kamers beschikbaar waren. Om 11.30 stond de lunch, “het Twaalf Uurtje”, voor ons klaar. Een soepje vooraf, dan keuze uit een spiegelei of een broodje kroket. Tenslotte ook nog een heerlijk fruithapje na. De dames besloten zich alvast in de fietskleding te hijsen, dan hadden ze ook geen hinder van elkaar.
Om 12.30 vertrokken we verdeeld in 2 groepen en Peter en Marjo hadden gekozen voor de mountainbike omdat Marjo nog steeds herstellende is van een achillespeesblessure. De gecombineerde A/B fietsers startten met 10 man en de B/C rijders waren met 13. De geplande route zou 93 kilometer zijn met wat kleine heuveltjes en ook nog met wat vals plat. Het tempo was al meteen erg hoog. Dat was mede te danken aan de mix van B- en C rijders natuurlijk(?). Na ongeveer 10 kilometer waren we de Duitse grens al gepasseerd en reden we over mooie “Anlieger freie” wegen met redelijk asfalt. Na ongeveer 36 km was Peter Keijsers de pechvogel, hij had lek gereden. Voor de meeste van ons was dit een welkome pauze want niet alleen het hoge tempo maar ook de meer dan stevige tegenwind had veel moeite gekost. Het was soms een flinke inspanning geweest om de aansluiting bij de groep niet te verliezen. We hadden nog 20 kilometer voordat we zouden stoppen voor een korte koffiepauze bij een warme bakker. Een mooie roze koe op de oprit van de bakkerij heette ons welkom. De snelle jongens van de A/B groep zaten al aan de koffie en hadden al een flink stuk Duitse “Torte” voor zich staan. Zij hadden nog sneller gereden en natuurlijk ook geen oponthoud gehad door die bandenwissel van Peter. Ook wij gingen snel wat lekkers uitzoeken, het waren wel erg grote stukken gebak. Te groot voor de dames die dan ook maar een stuk samen deelden. De rekening werd door de club betaald en de koffie en het gebak smaakten misschien daarom nog lekkerder. Uitgerust begonnen we na de stop aan de laatste 35 kilometer en gelukkig nu met de wind mee. Daarom was het tempo al meteen erg hoog en de laatste 10 kilometer gaf de Garmin regelmatig ruim 32 aan maar allemaal konden ze deze inspanning “goed”.
Met een rode kleur van de inspanning waren we om 17.15 terug bij het hotel. Snel de tassen pakken en naar de kamer. Sommige van ons hadden een beetje haast want om 18.00 voetbalde Duitsland tegen Spanje. Toch moesten we om 19.00 aan tafel voor het eten. We hadden heerlijk gegeten en na nog een drankje achteraf ging iedereen op tijd naar bed. Het was voor allemaal een pittige eerste dag geweest. (Verslag van Wilma en Giel).
Zaterdag 6 juli: Na een goede nachtrust zaten we om 8.00 uur fris aan het ontbijt. Vandaag stond een rit van 108 kilometer voor ons op het programma. De hele Poels-groep zou eerst als aanloop de zelfde route rijden en dan zouden de A/B rijders nog een extra lus van 30 km fietsen met extra nog wat korte klimmetjes. Of zij die extra lus zouden kiezen zou pas daar ter plaatse beslist worden. Voor onze groep stond vast dat wij die extra kilometers niet zouden doen. Bij onze groep had zich ook een A/B man als gastrijder aangesloten. Deze mannen hadden voor hem gisteren toch echt te hard gereden. Wel betekende dat natuurlijk dat je als gast vaak op kop mag, maar Hay K. kennende, hoefde dat zeker geen probleem te zijn. Nu we allemaal in clubkleding waren moest er voor het vertrek eerst nog een groepsfoto genomen worden, we zagen er nu nog fris uit. Gelegenheidsfotografe Marjo nam dat voor haar rekening. Zij zou vandaag alleen fietsten met haar mountainbike.
De meesten kozen er toch voor het regenjack mee te nemen ondanks dat de zon haar best deed werden er in de loop van de dag toch weer buien verwacht. We vertrokken met de afspraak om iets rustiger te rijden zeker de lengte van de rit in acht nemende. Gisteren was de snelheid bij onze groep ook veel te hoog geweest. Onderweg zouden we 2 pauzes inlassen. Tot die extra lus later op de route was de weg voor allemaal hetzelfde. Toen we weer snel de grens over waren er kozen we weer voor heel mooie verkeersarme binnenwegen. Links en rechts lang lagen hier grote boerderijen, alles rondom goed verzorgd, een waar genot om hier te fietsen. Op sommige plaatsen hingen de Duitse vlaggen halfstok want ze hadden de wedstrijd gisteren tegen Spanje verloren en lagen nu uit het toernooi. Omdat er vandaag wat rustiger werd gereden hadden we nu tijd om af en toe eens rond te kijken. Bovendien was het droog met toch een zonnetje erbij. “Jan de wind” had er ook vandaag weer zin en het was dan ook van belang om zoveel mogelijk op de goede plek te zitten achter je voorganger. Toen het eerste stuk valsplat zich aandiende gevolgd door toch wat klimmetjes, voelde Wilma dat ze geen klimmersbenen had vandaag. De andere 2 dames, Mien en Cecile, hadden daar minder last van. De mannen testten op elk heuveltje hun benen. Het was elke keer een wedstrijd wie het eerste boven zou komen. De dames lieten het kopwerk nu verder maar aan de mannen. Ons een beetje verstoppende konden we toch goed volgen.
De meeste klimmetjes waren voor de pauze en die was in Gerleve bij de Benedictijner Abdij. Deze zijn ze aan het verbouwen daarom stond er een grootte tent waar het restaurant tijdelijk is ondergebracht. Er zaten al wat TWC,ers van de A/B groep uit te rusten zij hadden besloten die extra lus niet te fietsen. Voordat we ons eten bezochten we eerst nog met 5 man de kapel om een kaarsje aan te steken. Ieder had daar zijn eigen gedachten bij en zeker zullen die uitgegaan zijn naar Henk Janssen en zijn familie. Toen zij terug waren stond Huub Fr. daar met een big smile op zijn gezicht, hij was vanmorgen weer Opa geworden van een kleinzoon. Intussen werd de lunch geserveerd, een flinke portie pasta. Die smaakte heerlijk en die aanvulling koolhydraten konden we allemaal goed. Intussen was de andere groep ook aangeschoven na een leuke extra lus met een paar pittige beklimmingen.
Uit gerust stapten we weer op, nog 40 kilometers hadden we nog te trappen. De lucht zag nu erg donker en af en toe viel er zelfs een spatje regen, maar die spatjes werden dikker en er werd toch maar even gestopt onder de bomen. Toen ”weerman” Hay naar de lucht keek en buienalarm had gecheckt zou het volgens hem binnen 5 minuten droog zijn. Dat klopte dus hoefden we de regenjasjes niet te gebruiken. We klikten de pedalen weer vast en niet veel later reden de A/B mannen ons in een strak tempo hard voorbij. We reden door een dorpje en gunden ons daar nog een kopje koffie bij een Italiaanse IJssalon, een erg leuke locatie met zeer vriendelijke bediening. Onze kersverse opa trakteerde. De laatste kilometers vlogen weer voorbij in een erg hoog tempo en het lukte ons om 16.15 weer terug bij het hotel te zijn. Iedereen deed waar hij of zij nog zin in had. De een keek nog naar de Tour of ging nog een stukje uitwandelen, een ander genoot nog van een welverdiend pilsje. Enkele namen ook nog een duik in het zwembad of verkozen een bezoek aan de sauna.
Om 19.00 stond het eten klaar en er was door Frank v/d Ven voor een beamer gezorgd zodat de meesten op een groot scherm naar het voetbal konden kijken. Nederland moet het opnemen tegen Turkije. We zaten met veel andere gasten te kijken op 2 schermen die echter niet gelijkliepen, de uitzending op de tv was net iets eerder als op de beamer. De wedstrijd bleef spannend tot aan de laatste minuut. Maar na de 2-1 winst waren we DOORRRRR. In de verte hoorden we vuurwerk en veel getoeter en laten we hopen dat ook na de volgende ronde tegen Engeland er ook weer gefeest kan worden. Het was wederom een leuke sportieve dag. (Verslag van Wilma en Giel)
Zondag 7 juli: Alweer de laatste dag van ons weekend. Even voor 8.0 uur 0 hadden we ons laatste ontbijt verorberd. Het was gisteravond laat geworden want ook wij hadden de bloedstollende kwart finale wedstrijd van Oranje tegen die Turken gekeken. Het was spannend tot het einde. Na het ontbijt vertrokken we al om 9.00 uur voor een rit van ongeveer 76 kilometer. Het was vanmorgen beduidend frisser dan gisteren maar gelukkig was het droog. Vandaag reed ook Daan Verbeeten met onze groep mee. Hij wilde van de laatste rit genieten. Hij wilde vandaag eens rustig van de mooie omgeving genieten en ook wilde hij niet de hele tijd naar het achterwiel van de voorrijder te kijken. Wij hadden er nu ook extra weer een sterke rijder bij die zeker wat kopwerk op zich zou willen nemen.
Het wordt een beetje eentonig maar we gingen alweer op bezoek bij onze oosterburen. De routemannen hadden vandaag ook weer mooie verkeersarme binnenwegen gevonden. Het was wel overal goed opletten want de harde wind van de laatste dagen had op veel plaatsen zijn sporen achtergelaten. Op meerdere plaatsen lagen afgewaaide takken op de weg. We kregen al gauw te maken met wat vals plat maar geen echte klimmetjes. Het tempo was toch weer eigenlijk te hoog voor de C-rijders, dus werd er door de wegkapitein ingegrepen. Plotseling moesten we op een van die mooie landweggetjes in de remmen want, hoe kan het bijna niet anders, maar Cecile had weer lek. Dit was al de vierde keer dit jaar(?). Daar werd ze niet blij van. Misschien zitten op haar fiets die net een half jaar oud is maandagmorgen banden. De bandenwissel was een hele klus ondanks de hulp van een paar medefietsers, die nieuwe banden waren nog erg stug.
Wij hadden intussen tijd voor ons banaantje. Het was nog 18 kilometer tot we koffie zouden krijgen bij een lokale bakker. Het was wel nog even zoeken voor ons. Maar daar aangekomen bleek dat men aan het verbouwen was. We moesten met fiets en al door de winkel om op een leuke binnenplaats te komen. Er stonden leuke zitjes met daar omheen erg mooie bloembakken met prachtige bloemen. Binnen werd de koffie geserveerd en buiten voor de winkel stond de gebakskraam. Ook hier waren het van die grote stukken Duitse “Hausgemachte Torte” Voor een paar van ons waren de ogen groter dan de maag, de stukken waren te groot. Er hing en stond ook veel oudheid in de ruimte waar we zaten. In de tafel stond het jaartal 1800 gegraveerd. Daar hebben ongetwijfeld al heel veel mensen in de loop van de tijd aan gezeten. We moesten nog 17 kilometer tot we weer terug zouden zijn bij het hotel. We waren bij terugkomst blij dat er tijdens de 3 dagen geen valpartijen waren geweest. Dat zal toch wel een beetje aan het kaarsje hebben gelegen dat de eerste dag was aangestoken. Het enige malheur waren 2 lekke banden. Lei Keijsers stapte meteen in de auto. Thuis in America was het kermis en een familie etentje stond gepland, ze zouden thuis op hem wachten. Ook de kersverse Opa liet de lunch aan zich voorbij gaan en wilde naar zijn familie wat begrijpelijk was. Na een snelle douche schoven we nog aan voor de lunch. Er werd vooraf nog 1 minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan ons TWC lid Henk Janssen. De organisatie werd ook nog bedankt voor het verzorgen van dit bijzonder geslaagde weekend. (Verslag ook weer van Wilma en Giel).