TWC Oranje 50 jaar jubileum feest
Deze week is de allerlaatste kans om je nog op te geven voor ons TWC Oranje 50 jaar jubileum feest!!
Zaterdag 13 sepember vanaf 15.00 bij De Letste Geulde in Horst, starten we met een recreatieve fietstocht. Op naar bijna 100 feestgangers!! Jij komt toch ook?
Laatste kans voor opgave en betaling uiterlijk zondag 31 augustus.
Opgave door betaling van € 20 per persoon.
Op rekening NL63RABO0123694388 t.n.v. TWC Oranje met vermelding van je voor- en achternaam en evt voornaam partner. Opgave graag gelijktijdig per mail doorgeven aan voorzitter@twcoranje.nl.
Bestuur TWC Oranje
VUT-groep: Het weer: officieel “prima fietsweer”, maar alleen als je houdt van gratis zandstralen in je gezicht dankzij windkracht 5 uit het noorden. Toch stonden er maar liefst 15 fietsers paraat bij de Merthal, inclusief een paar fanatieke B-rijders die meteen lieten merken dat zij er ondanks de wind de snelheid er behoorlijk in wilden houden en ook op het fietspad naar Sevenum hoefden ze geen rekening te houden met eventuele tegenliggers. Ach, die mochten blij zijn dat ze de lokale sprintetappe mochten aanschouwen.
Via het Broek en het kassengebied van Californië trapten we door naar Grubbenvorst en Lottum. Onder langs de Maas richting Broekhuizen kregen we de volle laag wind. In het wiel zitten leek meer op survival dan op fietsen. Wegkapitein Mart J. moest zijn fluitje regelmatig gebruiken, niet om een vogeltje na te doen, maar om ons eraan te herinneren dat dit een fietstocht was en geen wedstrijd. Na Legert en de pittoreske buurtschappen Gun en Hegelsum bereikten we Blitterswijck. Richting Wanssum draaiden we de wind in de rug en veranderde ons pelotonnetje in een ware TGV. Nog net op tijd konden we afremmen bij Geijsteren, waar ’t Trefpunt ons met koffie opwachtte. De wegkapitein had al besteld, want hij weet: zonder koffie is een fietser slechts een wandelaar met wielrennerambities.
Met cafeïne in de benen peddelden we langs Maashees, het hobbelige fietspad langs de Breid, richting Vierlingsbeek en Holthees. Na Smakt besloot een drietal dat ze de roep van de vrijheid niet langer konden weerstaan. Zelfs het fluitje van Mart J. kon hen niet terughalen – en geloof ons, dat fluitje is berucht tot in Klein Oirlo. Net voor Oostrum bleek de snelspanner van Jos langzaam los te trillen. Gelukkig was er weinig sleutelkunde voor nodig om een klein drama te voorkomen. Daarna nog binnendoor langs Boddenbroek, Molenhoek, Klein Oirlo en de Diepeling. Horst kwam in zicht, maar we kregen nog een bonusronde achterom Melderslo cadeau. Om 16.45 uur stonden we weer in Horst. Onze wegkapitein deelde nog een afkeurend oordeel uit over de gastrijders, maar ach – voor sommigen van ons was dit gewoon een ideale generale repetitie voor de Marathon van zondag. Verslag: Giel (licht bewerkt door de wind)
A.s. donderdag 4 sep. Route 160, afstand 70 km. Vertrek 13.30 uur.
A-groep: Marathon naar het Westen
Datum: 24 augustus 2025
Afstand: 170 km
Route: Via Achelse Kluis
Het was een frisse en kille zondagochtend, 7:30 uur, bij met pijn en moeite 10 graden. Armstukken omhoog, windvesten dicht – het leek eerder een voorjaarsklassieker dan een zomerklassieker. Maar Groep A van TWC Orange liet zich niet kennen: er stond een marathon van 170 kilometer op de rol, met de Achelse Kluis als hoogtepunt.
De Helden van de Dag:
- Robert – de wegkapitein. De man met de koersradio in zijn hoofd. Liet zich niet gek maken en dirigeerde de troepen alsof hij de Ronde van Vlaanderen reed.
- Stefan – de stille kracht. Geen woorden, wel watjes. Een diesel die nooit kraakt, ook niet na de honderdste kilometer.
- Ruud – de tempo-beul. Nam kopbeurten alsof hij een locomotief was. Voor sommigen harken, voor hem gewoon in de comfortzone.
- Tim – de genieter. Had oog voor het landschap en een Cola Zero binnen handbereik.
- Twan – het eindschot. Altijd in de luwte, om dan in de finale als een sprinter uit de Tour toe te slaan.
- Roel – trapt graag een watje meer. Altijd nét die extra trapper erbij, alsof hij stiekem een bordjesprint in zijn hoofd had.
De Start – fris maar strak in de waaier
Het zestal reed vanaf het vertrek direct in een strak tempo. De eerste kilometers leken meer op een ploegentijdrit dan een opwarmronde. De benen protesteerden, maar het peloton bleef gesloten. De snelheid zorgde ervoor dat de kou snel uit het lijf verdween – al was het harken geblazen voor wie niet direct goed in het wiel zat.
Pauze – plan B na goed 60 km
Na een kleine 60 kilometer mikte de wegkapitein op een tussenstop bij de Woeste Hoeve. Helaas: gesloten deuren, geen koffie of gebak – de neutral service was hier duidelijk nog niet op gang gekomen. Snel werd koers gezet naar Grand-Café De Zwaan in Borkel, waar de groep zichzelf trakteerde op luxe gebak.
“Als dit wielrennen is,” zei Tim met zijn Cola Zero, “dan mag de Woeste Hoeve gerust uit koers blijven.”
Tweede stop – lunch in Ospel
Rond de 120 kilometer, met nog zo’n 50 km voor de boeg, draaide de groep het dorp Ospel binnen voor een stevige lunch. Het brood en beleg deden wonderen, al merkte Ruud droogjes op: “Prima lunch hoor… maar dit had eigenlijk wit brood moeten zijn in plaats van bruin.” Het peloton grinnikte – voeding is tenslotte ook koers.
Het Slot – bordjesprint in de benen
Na Ospel was er geen sprake van freewheelen: de snelheid bleef hoog en het gemiddelde groeide uit tot iets waar menig prof niet van zou blozen. Ruud bleef als tempo-tijger de kop sleuren, Roel trapte er telkens een tandje bij, en Stefan bleef onverstoorbaar dieselen. Robert hield het peloton in toom, terwijl Twan met zijn pokerface zijn eindschot spaarde.
De laatste kilometers voelden als de finale van een klassieker. Twan gooide er nog een alles-of-niets-sprint uit, maar de rest liet zich niet meer gek maken – iedereen zat inmiddels diep in het rood.
Epiloog
170 kilometer, een strak tempo, twee geslaagde tussenstops en een gemiddelde waar je mee thuis kunt komen. Groep A reed alsof ze voor een koersboek werden beoordeeld: strak in de waaier, discipline in de kopbeurten, en genoeg humor onderweg om het drama draaglijk te maken.
Of, zoals Robert het bij de fietsenstalling samenvatte:
“Volgende keer iets minder op de macht… maar wél weer mét taart. En voor Ruud: wit brood in de bevoorrading.”
A.s. zondag route 125 richting Weert van 114 km. Pauze na 76 km bij Piepers & Zo in Baexem en deze is van de club! Vertrek om 8:00 uur.
B-groep: A.s. zondag route 139 van 102 km. Vertrek om 8:00 uur.
C-groep: Het was weer zover, onze jaarlijkse marathon stond vandaag gepland, over een afstand van 120 kilometer. In het programma is dit route 71. Omdat vorig jaar was gebleken dat dit een erg mooie uitdagende route was werd er dit jaar besloten om die nog maar eens te herhalen. Het was vanmorgen wel even bibberen maar gelukkig was het bijna windstil. Op een paar plaatsen in Nederland had het zelfs een klein beetje aan de grond gevroren. Dus stonden om 8.30 uur in Horst bij “de Merthal” 13 frisse wakkere snoeten aan het vertrek van onze Marathon. Met een afstand van 120 kilometer voor ons C-rijders toch een hele uitdaging. De meesten van ons hadden er voor gekozen om extra iets warms uit de kast te halen. Een dappere ziel verscheen in volle zomeroutfit-optimisme dat respect afdwingt. Zo vroeg was het nog erg fris maar het zonnetje scheen al en het duurde dan ook niet al te lang voordat het een beetje warmer werd. Verder op de dag zou het 21 graden kunnen worden, had de weerman voorspeld. We waren allemaal ruim op tijd zelfs Geert uit Lottum was er al vroeg. Voordat we vertrokken kregen we een korte briefing van wegkapitein Mart J waar we op moesten letten onderweg. Het tempo zou zodanig zijn zodat iedereen een mooie rit kon beleven.
We vertrokken iets voor half 9 richting Grubbenvorst naar Venlo. Mooder Maas over en de Kalderkerkerberg op langs het VVV stadion en toen naar het zuiden om langs Auxiliatrix en klooster Ulingshof . Vlak daarna reden we de grens over richting Kaldenkerken. De route voerde ons over licht glooiende wegen steeds verder naar het zuiden. Toen we de doorgaande weg verlieten en binnendoor door de dorpen reden kwamen we er al gauw achter dat Duitsland niet alleen bekend staat om worsten en bier maar ook van de putdeksels, hij lijkt hier wel uitgevonden. Ook de wegen zijn daar erg slecht. Achtereenvolgens reden we door Breyel, Bracht, Alst en Lüttelbracht. ( Daar was groot feest misschien was dat omdat wij die plaats aandeden?). Daarna kwamen we door Dam, Niederkrüchten en Helpensteiner en toen door het mooie natuurgebied van het Bachtal de kant op van Heinsberg. Enkele kilometers later fietsten we weer Limburg binnen en koersten door het prachtige bosgebied van de Meinweg naar beneden het Roerdal in. Er was op deze zondagmorgen, fijn voor ons, nog bijna geen verkeer dus we konden volop genieten van de mooie natuur. Toen we in de buurt van Sint Odiliënberg kwamen staken de 2 torens van de in Romaanse stijl gebouwde basiliek van de H.H. Wiro, Plechelmus en Otgerus al hoog boven de maïs uit. Een fraai uitzicht maar de meesten dachten toen al aan de koffie in Linne. Linne waar onze eerste stop was gepland kwam in zicht. Na die eerste 64 kilometers hadden we allemaal zin in koffie met een lekker stuk Limburgse vlaai.
Bij het plaatselijk café “den Tegel” werden we al opgewacht door de uitbater en konden we onze fietsen weer stallen in de garage tegenover het café. De tafel was al gedekt en de koffiekannen en ook de vlaai stonden al klaar. Annie en Hein waren al eerder daar aangekomen met de “foetelfiets”. Het was meteen een gezellige boel daar in het lokaal van de plaatselijke Carnavalsvereniging “de Sjtoepkloekers”. De koffie en de vlaai smaakte ons allemaal prima. We hadden de helft van onze rit er al op zitten en alles was prima verlopen. Geen lekke banden of ander malheur tot nu toe . Wel een paar keer moeten omkeren omdat we verkeerd waren gereden maar dat mocht de pret niet drukken. De wegkapitein had ons nog niet één keer tot de orde hoeven roepen. Nadat iedereen weer wat uitgerust was, stapten we op onze fietsen voor de tweede helft. Nadat we het uitgebreide stuw-en sluiscomplex van Linne gepasseerd waren reden we over het fietspad langs het lateraalkanaal Linne-Buggenum naar Buggenum. Langs de grindafgravingen aan de Maas kwamen we in Neer. Hier nog even een felle sprint omhoog met een mooi uitzicht over de Maasplassen. We staken na buurtschap “Waije” de Napoleonsbaan over en draaiden net achter wegrestaurant “de Pleisterplaats” linksaf om daarna via het Spurt, parallel aan de rijksweg, in Kessel terecht te komen. Langs een heel mooi stuk langs de Maas zouden we nog een korte koffiepauze hebben in Baarlo. Onze kopmannen hadden daar blijkbaar geen zin in en ongemerkt waren we Baarlo al voorbij gesneld. Toch werd er even later besloten om maar een klein stukje terug te fietsen en zo belandden we alsnog bij café “Centraal” op de markt bij de kerk. 
Twan B. vertelde daar dat het de eerste keer was dat hij de honderd kilometergrens over was gegaan. Het was inmiddels 13.30 toen we weer opstapten voor de laatste kilometers terug naar Horst. Maar eerst nog een mooi stuk langs de Maas naar Hout-Blerick. Na de rotonde aan de rijksweg namen we niet de gebruikelijke weg naar huis maar fietsten we nu juist de andere kant op om via de Moutzdijkweg, Aan de Steenoven en het Dubbroek in Maasbree te komen. De laatste kilometers waren geen probleem meer en na een korte zeer mooie sightseeing omweg in Sevenum sloeg de kerkklok half 3 toen we bij “de Beurs” neerstreken voor nog een afzakkertje ter afsluiting van een heel mooie Marathon Ruim 120 kilometer op de teller, geen ongelukken, geen lekke band of ander malheur en ook geen gemopper. Alleen maar frisse gezichten in het begin, spierpijn-in-de maak en een paar putdekselervaringen rijker, maar verder prima omstandigheden. Weer een klein stukje Duitsland en Limburg gezien waar de meeste van ons nog nooit van hebben kunnen genieten. Dank aan de routeplanners en natuurlijk ook aan onze wegkapitein Mart. Zeker tot volgend jaar.
(Verslag Wilma en Giel).
A.s. zondag 31 aug. Route 88-VUT, afstand 71 km. Vertrek 8.30 uur.
D-groep: A.s. zondag route 88-D van 60 km. Vertrek om 8:30 uur.