VUT-groep: Hemelvaartsdag 2025 – De “Heilige” rit der Regenjasweigeraars.
Datum: Donderdag 29 mei 2025. Route 78 Afstand 78 km (ja echt, zondag — Hemelvaartsdag is tegenwoordig flexibel, net als onze knieën na 78 km fietsen).
Aanvang: 8:30 sharp. Normaal starten we op donderdag om 13:30, maar regels zijn er om af en toe aangepast te worden. De kalender had een identiteitscrisis, dus wij ook.
De Opkomst:
17 helden op twee wielen verschenen, waarvan 2 op e-bikes (ja, die tellen ook… soort van). Te veel man om als één gezellige kudde over de weg te slingeren, dus: splitsing! De snelle jongens ( door hun zelf verklaard) gingen vooraan. Zelfs onze trouwe wegkapitein dook mee in het peloton van de elite. Hij wilde ook wel weer eens voelen hoe zuur melkzuur kan smaken. Gelukkig namen Daan J. en Mart V. het commando over in groep twee. Spoiler: we zijn niet verdwaald.
Het Weer:
Buienradar zei: “Miezer, maar misschien droog.” Wij zeiden: “Klinkt als avontuur!” Resultaat: 20 km later hadden we nog maar Horst aan de Maas verlaten, maar hadden we wel al natte sokken. Het regende niet maar het was ook niet droog. Het was nu wel overal groen. Heel erg groen. De regen van de laatste dagen had z’n werk gedaan en de natuur stond te shinen alsof het de finale van Holland Got Flora was. De grote haspels van de sproei installaties hebben nu even rust.
De Rit:
De eerste 35 km gingen als een natte droom (letterlijk). Af en toe een miezerbuitje, geen regenjas nodig — we zijn tenslotte geen watjes. We ploeterden dapper door het opspattende water en de modderslierten van onze voorgangers.
De Pauze:
Na 35 kilometer bereikten we om 10:00 uur ons koffiepauze adres IJssalon Clevers in Overloon. Koffie, chocomel, slagroom met een shotje alcohol, (of was dat een borreltje?) en ook nog een bonbon. De eerste groep had intussen netjes betaald en was alweer vertrokken. Wij lieten ons verwennen alsof we VIP’s waren. Sommigen aten een banaan, anderen een energiereep. We genoten ervan.
De Terugweg:
Meer wind. Slim fietsen dus. Achter iemand met brede schouders gaan hangen. In Swolgen lag een verrassing op ons te wachten: een kiezelveld dat elke band deed bibberen. Mart V. riep voor de tweede keer “LEK!” – paniek alom, maar het bleek loos alarm. Mart was gewoon zelf een beetje lek.
Slotkilometers:
De laatste 9 km werd Ceciel plots een soort menselijke locomotief. Ze nam de kop en gaf ‘m niet meer af. We vermoeden ofwel een nieuwe motor in haar fiets, of doping verstopt in de slagroom. Of misschien gewoon beestachtig goed getraind. Hoe dan ook: petje af, Ceciel.
Conclusie:
Prachtige natuur, slimme route, mooie wegen, modder tot achter je oren, en fietsen die nu dringend naar de spa moeten. Wij zijn tevreden.
Programma VUT-groep. Donderdag 5 juni? Route 90, 83 km. Vertrek 13.30 uur. Zorg dat je ketting gesmeerd is — en je humor ook. (Wilma en Giel)
A-groep: TWC A-groep Hemelvaartsweek 1x Malden 108 km en 1x Schwalmtal 120 km.
Dit keer een dubbelverslag van jullie interim-verslaggever van de A groep.
Moesson rit op Hemelvaartsdag: Het zou helemaal droog zijn volgens het screenshot dat Tim op de app had gezet om zoveel mogelijk A rijders te lokken voor een mooie rit van dik 100 km rechts en links van de Maas. De promotiecampagne levert (ondanks de vele andere verplichtingen en activiteiten) 8 gemotiveerde A rijders op. Voor en bij de start is er toch wat meer onzekerheid over de onverwachte buien op de radars. Maar zoals het er digitaal uitziet is de regen op onze route al voor ons uit doorgeschoven naar het noord/oosten. En de temperatuur is prima. Zelfs een beetje zwoel vroeg in de morgen. Helaas: de werkelijkheid blijkt veel natter dan de droge digitale wereld. Vanaf Well wordt én blijft het nat. Zeiknat. Van boven worden we verfrist en schoongespoeld door een miezerige aanhoudende bui. En van onderen en vooral van onze voorrijders krijgen we een constante modderige douche met spatwater over ons heen. We houden de moed erin. Immers: het wordt snel droger volgens buienradar. De groep rijdt met deze nattigheid stevig door om op temperatuur te blijven. Er wordt ook netjes getemporiseerd als er af en toe een gaatje valt in de groep. In Gennep pakken we de snelwegbrug naar de westkant van de Maas. Daar is het helaas net zo nat als aan de oostkant. Vanaf de brug volgen we de Maas naar het zuiden.
Op globaal 2/3 van de rit plakken we de onherkenbare bikes (allemaal dezelfde modderkleur) tegen de muurtjes bij de pauzeplaats in Oeffelt. Je kunt nu goed zien wie er vooral achteraan heeft gefietst. Marjo en ik zijn duidelijk het meest bemodderde duo. Boys: bedankt voor het kopwerk én de duurdouche. Na een heerlijke kop koffie met lekkere bessenvlaai + slagroom of een stuk droge/machtige appeltaart kunnen we met nieuwe energie weer de nattigheid in. De stoelen die wij met onze besmeurde kontjes nat en smoezelig achterlaten worden overgenomen door een groep motorrijders. En die merken daar gelukkig toch niks van met hun leren pakken. Wellicht krijgen die motorduivels bij het weggaan een afkeurende blik van het personeel omdat ze die stoelen zo vies en vochtig hebben gemaakt. De viespeuken. “Geef ons maar die beschaafde wielrenners”.
Wij spetteren intussen, en nog steeds in de hoop dat het langzaam droger wordt, via het Maasheggengebied en via Geijsteren en Wanssum richting Horst. Op de terugweg bij het Dendron gaat het bijna fout. Wellicht door de vermoeidheid (en ijver om compact bij elkaar te blijven) letten de achtersten niet echt goed op als de kopmannen voorin moeten stoppen voor een auto van rechts. Het gaat gelukkig net goed. Op wonderbaarlijke wijze wordt de hele groep door elkaar gehusseld qua volgorde en de achtersten komen dwars door de groep vooraan in de groep tot stilstand zonder caramboles en vóór het kruispunt. Les: In de bebouwde kom tempo omlaag én achterin ook goed opletten en iets meer ruimte laten met de voorrijders. We komen daarna veilig en zeiknat aan bij De Beurs. Daar blijkt dat de andere TWC groepen het bijna droog hebben gehouden. Tja, soms krijg je niet loon naar werken.
De zondag rit: Deze gaat naar het Schwalmtal. In totaal 120 km. Met 6 A rijders om 7.30 uur aan de start. In vergelijking met voorbije donderdag is het een echte zomerse morgen. Het zonnetje straalt vroeg aan de horizon. Onze fietsen staan er na een uitgebreide spuit-, schrob-, boen-, smeerbeurt weer puik bij. Ze schitteren in het vroege zonnetje. En alle regen is gisteravond al gevallen tijdens het noodweer in de hele regio. Het verste punt van de tocht ligt bij Niederkrüchten in het langgerekte dorp Lüttelforst met daarin de Louberg. Een heel mooi gebied met authentieke dorpjes en gehuchten zoals Ungerath, Rickerath, Vinkerath, Waldniel. Vooral een wandel of MTB/gravel tochtje langs de Schwalm (die in deze buurt bij Wegberg ontspringt) is een aanrader. Je komt verschillende oude watermolens tegen mét Kaffee und Kuchen en veel meer andere “Gaumenfreuden”. Zum wohl!
De hele rit houden Marjo en ik de achterkant van het peloton in de gaten. We vormen als het ware de stop aan de staart. En pushen de voorrijders als het eventueel iets harder kan 😉 Met 120 km voor de boeg en in het 2e deel nog wat heuveltjes, wordt het tempo vanaf het begin iets gematigd. Dat is ook nodig vanwege de noodweer/hagel gevolgen van de voorbije nacht. Op heel veel kruispunten en lagere weggedeelten ligt uitgespoelde modder, grind, gras etc. En overal waar we onder bomen fietsen ligt de weg bezaait met afgehagelde bladeren en takken. Dus rustig door de bochten en voorzichtig remmen. Twan van Rens doet voor hoe belangrijk voorzichtig remmen is. Als een circusartiest weet hij al wegglijdend op de fiets door de bocht te komen. De vele modderpassages hebben helaas als gevolg dat ik na de rit opnieuw 2 fietsen kan gaan schrobben. De pauze is gepland in Waldniel ofwel Schwalmtal op het pleintje bij de Italiaanse bar. Helaas, de Italiaan is wel wakker en op maar nog niet klaar om koffie te zetten. Hij weet wel een bakker in de buurt die wellicht open is. Dan maar op zoek naar de bakker. Die vinden we na wat zoeken en slingeren bij de Edeka supermarkt. Bakkerij Dahmen. Die is open en heeft zelfs een mooi zitje voor ons. We mogen van de uitbater nog 1 uur blijven zitten want dan gaat de zijn winkel dicht. Met onze geruststelling dat we toch wel binnen 1 uur weg zijn gaat zijn vriendelijke collega aan de slag met onze bestelling. Een prima mok koffie of koel flesje cola met lekkere zoete puddingbroodjes of ander gebak.
Gesterkt beklimmen we onze bikes voor de laatste 50 km met enkele bekende heuveltjes voor en na Hinsbeck. De 2 slotrijders zorgen ervoor dat ook de 4 kopmannen tijd hebben om bovenaan de klimstukken rustig te genieten van de mooie omgeving of een slok energydrank uit de bidon. Zo zie je maar: Cruijf heeft altijd gelijk, ieder nadeel heeft zijn voordeel. De terugweg gaat dwars door de stad en via de spoorbrug. En dat vraagt dus om extra oplettendheid zo rond het middaguur als het stedelijke leven aan het opstarten is. Het tempo wordt daarom netjes verlaagd. En we blijven fanatiek bellen. De stedelingen krijgen voldoende tijd om voor ons van het fietspad te vluchten. Rond 12.00 uur parkeren we onze, alweer bemodderde, fietsen tegen De Merthal. Tijd v
Vanmiddag: lekker de beentjes omhoog onder de parasol. En die vettige bikes: die gaan zo aan de haak voor morgen of overmorgen of schoonmaakkaboutertjes….
Tot fiets
Peperazzi
A.s. zondag route 128 van 110 km met pauze bij de ijssalon in Sonsbeck. Vertrek om 8:00 uur.
A.s. maandag route 117 van 92 km. Vertrek om 8:30 uur.
B-groep: A.s. zondag route 117 van 93 km. Vertrek om 8:00 uur.
A.s. maandag route 89 van 89 km. Vertrek om 8:00 uur.
C-groep: De tocht der takken, plassen en een potje koffie op z’n Duits
Route 72 – Afstand 72 km
Oftewel: 72 keer denken “Waarom ben ik zo sportief?” en even vaak “Wat is het hier toch mooi.”
Na een zaterdagavond met meer wind dan in een gemiddeld debat in de Tweede Kamer én regen die rechtstreeks uit een rampenfilm leek te komen, werden we zondagochtend wakker met frisse lucht en een natuur die zich gedroeg alsof ze net terug was van een wellnessweekend. Met z’n vijftienen verzamelden we bij de heilige startplaats “de Merthal”. Daarbij ook het onverslaanbare E-Bike-duo Annie en Lei. Omdat het zondag was (en we allemaal in een vredige bui waren), besloten we als één groep te rijden. Teamspirit op z’n Limburgs. In Grubbenvorst pikten we Sjraar B. op – jawel, het Poels-peloton groeide naar een trotse 16 man sterk. Klaar voor de strijd met wind, plassen, en… overenthousiaste zangpartijen.
De wind stond gunstig, dus het tempo was stevig. Zo stevig zelfs, dat we te vroeg bij het veer aankwamen. Jawel, dat is dus ook mogelijk. Even wachten dus, en dat betekende: pauze numero uno. Na de oversteek richting Duitsland begon de slalomwedstrijd: takken hier, bladeren daar, en plassen als miniversies van het IJsselmeer. Af en toe doken we erin alsof we expres wilden testen of onze fietsschoenen echt waterdicht waren (spoiler: nee). Soms ging het zó snel dat onze wegkapitein z’n fluitje meer gebruikte dan een gemiddelde scheidsrechter op een dramatische zaterdagmiddag in de vijfde klasse. De koffiepauze was bij Bäckerei Lehnen in Bracht. Een knus Duits zaakje waar de wachtrij al tot het volgende dorp reikte. Maar geen nood, onze eigen secretaris to the rescue: met een grote kan koffie kwam hij stralend naar buiten. Als dat geen heldenmoed is…
Wilma vond haar koffiekom eerder een soepterrine, dus ze begon met het uitdelen van haar cafeïneschatten. Jack J. trakteerde – hij is opa geworden van een kleindochter! Met een glunder die tot ver in Keulen zichtbaar was, genoot hij van zijn moment in de zon. Uiteraard werd er gezongen – en hoe: “M’n opa, m’n opa…” galmde door de Duitse ochtendrust. En ja hoor, de Duitse klanten knipperden verbaasd met hun ogen: “Die Niederländer, die kunnen niet alleen fietsen, maar zingen ook nog!”
De terugweg verliep gemoedelijker – iets minder racetempo, iets meer genieten. De wind viel mee, de benen ook (een beetje), en de natuur liet zich van haar beste kant zien. Alleen jammer van al die modderspetters op broek en billen. Het Zaerumse trio boog bij de spoorwegovergang linksaf richting ‘Derp’ en arriveerde klokslag 12.00 uur. De rest kwam ook netjes thuis – weliswaar met natte sokken, maar met een glimlach. Kortom: een mooie rit. En ja, de fietsen mogen weer gepoetst worden. Net als de rijders zelf, die na zoveel plassen ook gerust een rondje wasstraat konden gebruiken.
- Zondag 8 juni – Route 123, 75 km – Vertrek 8.30 uur
- Maandag 9 juni – Route 165, 70 km – Vertrek 8.30 uur
Tot dan – vergeet je pompje, je zadelpijn en je goed humeur niet! (Wilma en Giel)
D-groep: A.s. zondag route 123-D van 60 km. Maandag route 41-D van 57 km. Beide vertrek om 8:30 uur.