Raalte! Here we come….
Met 11 jong belegen TWC’ers staan we op donderdagmorgen om 8.00 uur klaar met ons eigen vervoermiddel voor de komende 2 fietsdagen en een reistas elk. 8 mannen en 3 vrouwen. De karretjes zien er allemaal piekfijn uit en alles is gesmeerd en gecheckt.
Abe heeft zelfs extra een nieuwe “elektrische Sup” aangeschaft. En geert heeft de ketting van zijn oudje nog maar eens goed in de petroleum gezet. T giet aon!
De bus van Hay en Mien is onze mobiele back-up gedurende 2 dagen. Met voldoende plaats voor onze “burgerkloffies” en verdere ander persoonlijk spul. Ook de regenjasjes, armstukken, overschoenen kunnen in ieder geval de 1 e fietsdag in de bus opgeborgen. De 2 e fietsdag zullen we het wellicht niet droog houden. Maar de temperatuur voor beide dagen is prima 20 – 25 graden. Dus een enkel buitje dat trekken we wel.
De afspraak is dat Mien start als volgwagen chauffeur. Afhankelijk van de situatie en gebeurtenissen kan Mien worden afgelost door een van de anderen (bijv. bij pech, fysieke situatie). We spreken af dat we regelmatig door wisselen. De advies koerssnelheid is 25 -27
km/uur. De eerste dag is dat voor de hele groep goed te doen. Geholpen door de lichte bries in de rug is 27 op veel stukken voor iedereen goed te doen.
De route naar Raalte gaat via Well naar de grens bij Siebengewald en dan onderlangs Kleve bij Emmerich de Rhein over. De eerste uren hangen er nog wat mistvlagen over het groene land. De Oberstadt van Kleve (met het kasteel en Dom) toornt hoog en prachtig boven de uiterwaarden van de Rhein. Schön! De brug naar Emmerich is (zeker als je er met de fiets overheen gaat) een indrukwekkende en gigantische knalrode staalconstructie. Een hangbrug van in elkaar gedraaide joekels van staalkabels. Vanaf de brug zie je ook heel goed hoe groot die “Rheinschiffe” zijn als ze onder je door schuiven. Na de oversteek heeft Jet een lekke achterband. Ze baalt want haar fiets en de banden hebben amper 500 km gedraaid. Blijkbaar heeft ze al eerder n keer een lekke band moeten verwisselen want haar naafsleutel zit niet meer op de gebruikelijke plek en C02 patroon in haar tasje is leeg. En haar achternaaf is zo strak aangedraaid dat er 3 sterke mannen nodig zijn om het ding los te krijgen. In ieder geval is de naaf door een sterke monteur aangedraaid.
Met 9 andere fietsers hebben we reservemateriaal genoeg. Al snel kan Jet weer op route. De monteur van Abe’s bikefitting was blijkbaar echt niet sterk. Zijn schoenplaatjes zitten al aan het begin van de tocht alle maal los. Abe voelt zich als een dronkaard op een stalen ros. Gelukkig zitten de schroefjes er nog allemaal in. Goed vastsjorren en klaar. Voor Mien in de volgwagen is het een hele klus en zoektocht om ons te volgen. De term volgwagen is daarom niet echt passend. Op een of andere manier werkt de locatie delen in de app met mijn telefoon niet. Mien rijdt daarom op haar gemak een stuk vooruit en wacht dan ergens op de route podcast luisterend op ons. Achteraf (pas bij Holten) kom ik erachter dat mijn telefoon uit staat. Tja niet zo slim…Maxima zou zeggen “heij waas een beetje dom”
Na Emmerich gaat het richting ‘s Heerenberg voor de lunch. Heerlijke luxebroodjes met warm vlees, brie etc. En een lekker bakkie. Een goede vulling voor de energietank. We koersen dwars door de Achterhoek (van Gaanderen tot Lochem). De Sallandse heuvelrug met daarin de Holterberg ligt dwars over onze route. Maar voordat we echt aan het klimwerk kunnen beginnen heeft Jet voor de 2 e keer lek. Alweer achter. Jet is not amused. We besluiten tot een chauffeurswissel. Jet met de kapotte fiets in de bus en Mien met harde banden mee met de groep tot in het centrum van Holten voor een ingelaste koffiestop. Een prima beslissing. Want naast het lunch café ligt een fietsenzaak. Dus alles wat wij en Jet nodig hebben: Koffie, gebak, toilet en een nieuwe buitenband met 2 nieuwe binnenbanden (gemonteerd en al). Jet wacht met de bus ff op de reparatie van haar fiets en rijdt met dan met bus alvast door naar Raalte. De rest (inclusief Mien) koerst door de Sallandse Heuvelrug en over de Holterberg naar Nijverdal. Een prachtig gebied waar nu de uitgestrekte heidevelden paars in bloei staan. Ook een heerlijke goedlopende klim in 2 delen. Iedereen komt goed en gegroepeerd boven. Rond 5 uur zijn we bij het hotel. Allemaal nog redelijk fit en voldaan. Bij het hotel hoort een Harley Davidson museum. Nogal een contrast zo’n groep wielrenners met lichtgewicht fietsen en in strakke kleurige lycra’s naast die monstrueuze motoren en de Hells Angels achtige motorclubs die nog op het terras zitten. Jet heeft alles al prima geregeld. De kamers zijn klaar en verdeeld. Thei mag met 2 dames de nacht in. Hay is tevreden met 1 dame. De rest van de mannen slaapt in een groot familie appartement onder het dak met 3 slaapgedeeltes. Na een snelle douchebeurt en binnen 1 uur allemaal zit iedereen omgekleed en fris en fruitig op het terras in het zonnetje aan een welverdiend drankje. Het diner wordt fijn binnen geserveerd. De serveerster doet heel goed haar best om met haar piepstemmetje aan iedereen uit te leggen wat we allemaal voorgeschoteld krijgen bij het 3 gangen menu. Ik kan het niet navertellen. Maar het was wel heel lekker. En qua hoeveelheid prima. De dag wordt gezellig samen bij een drankje geëvalueerd. Iedereen zoekt vroeg het bed op want het ontbijt staat om 7.00 weer klaar. Vertrek 8,00 uur. Gelukkig is de mannenkamer intussen door de open dakramen en avondkoelte met 2 ventilators ook niet meer zo warm als bij aankomst. 
Na een goede nachtrust is iedereen weer vroeg uit de veren. Mijn 5 kamergenoten liggen als marmotten in de winterslaap te kurken. Ik heb tijdens mijn lange slapeloze nacht van de anderen geen kik of snurk gehoord. Mijn nachtrust was helaas heel kort omdat ik:
– Mijn fietsbroek kwijt was. En die lag in een open kast voor de douche. Maar die was dichtgedaan om de toegang tot de voordeur vrij te houden. Pas na 3x inspecteren van het hele appartement met m’n mobile zaklamp viel bij mij het kwartje. Die kast bij
de douche? Dat was toch een open schap?
– Een jet leg van reis terug uit Midden-America en slechte nachtrust afgelopen dagen. Grieperig van de virussen in vliegtuig en airport en intussen ook koppijn en onrustige maag. Dus regelmatig naar het toilet voor een slok water of sanitatie.
– Tussen 5 en 6 eindelijk ‘n uurtje geslapen. Jammer voor buurslaper René Geurts. Die heeft kunnen genieten van mijn snurkconcert. Gelukkig voor hem slecht 1 uurtje.
Al voor 7 uur staat er voor ons een uitgebreid ontbijt buffet klaar. Ik zie allemaal frisse en uitgeslapen gezichten aan het ontbijt. Het ontbreekt aan niks. Alles smaakt vers en goed bereid. Heel lekkere koffie én cappuccino. Prima fietsvoer. Voordat we vetrekken moet Martin eerst nog 1 schoen zien te repareren. Hij heeft gisteravond zijn “schoenveter” kapotgetrokken. Het lukt hem om zijn schoen provisorisch (met 1 lusje) vast te krijgen. Het voorspelde regenachtige weer levert een ander “kleding” issue op voor de start. De weerupdates geven (in tegensteling tot afgelopen dagen) toch aan dat we zeker 3 fikse regengebieden over ons heen krijgen op de route in de loop van de dag. Dus de spatbordjes worden gemonteerd en de regenjasjes gaan mee op de fiets. Bij de start is er nog geen wolkje aan de lucht bij ons in de buurt. Maar op een afstand is de weeromslag wel al zichtbaar. Gelukkig is de temperatuur nog steeds aangenaam zomers. Mien start op de terugrit als volgwagen chauffeuse. We hebben haar gisteren via de app en locatiedelen aan mij gekoppeld. Daarmee kan Mien ons volgen en makkelijker vinden voor een pauze of als het nodig is. Geweldig die techniek (Maar je moet er wel mee om kunnen gaan ��). Tja….
Jet pakt haar gereviseerde fiets en gaat met de groep mee. De frustratie van gisteren is weg en Jet is zelfs zo positief gestemd dat ze zelfs geen regenjasje meeneemt. Zij beperkt de regenbescherming tot een paar mouwstukken. We krijgen inderdaad een stuk of 3 regengebieden op onze route. Gelukkig zijn die steeds van korte duur en is het meer miezer dan echte stortbuien. Blijkbaar pakken we alleen de randjes van de regenfronten. En op de momenten dat het stevig regent kunnen we ff schuilen of even de regenjasjes aan. Die dan al snel weer uit kunnen. 
Vanaf Deventer gaat de route aan de westkant door het prachtige dal van de IJssel over geweldig mooie paden en dijken. Via Zutphen en dan doorsteken naar Brummen waar we met een pontje de IJssel oversteken naar Bronkhorst. Daar regent het stevig. We besluiten tot een ingelaste koffiestop in het historische dorpje Bronkhorst. Ook het pontje is historisch. Roept herinneringen op aan de pontjes bij ons over de Maas maar dan 25 jaar geleden (dit pontje is te koop: wellicht tegen oud ijzer prijs). De schipper is er zo te zien niet bedroefd om. Hij heeft een goed humeur zelfs in de regen. We genieten van de ingelaste koffie in een prachtige authentieke historische dorpskern met boerderijrestaurant. Lekker buiten onder het afdak. Intussen blijkt dat Mien ons weer niet kan vinden/ traceren. Wat blijkt: de sukkel die gisteren met vertraging in de app locatie delen met Mien heeft geactiveerd, voor 8 uur …… heeft vergeten dat vandaag opnieuw te activeren voor weer 8 uur. Foutje…. Na de ontdekking van deze misser spreken we af dat Mien op haar gemak doorrijdt naar Millingen waar onze geplande lunchpauze is. De fietsers vervolgen de normale route aan de oostkant van de IJssel tot aan Doesburg. Daar de Oude IJssel over en via Didam bij Babberich de Oude Rijn over net langs de Duitse inham (een soort Duitse enclave op Nederlands grondgebied). Dan bij Herwen de Oude Waal over. Vandaar over rivierdijkjes en langs plassen, vennen en kanalen over een gravel pad tussen de vrijlopende koeien naar de veerpont over de Oude Rijn naar Millingen. Ook bij en op dit stuk naar en van de pont regent het. Wel fijn dat we al gauw in Millingen bij onze lunchplek aankomen. Een Turkse Italiaan of Italiaanse Turk. Er staat in ieder geval spaghetti en shoarma op het menu. Of gewoon een patatje oorlog en hamburger. Mien zit al een tijdje in de Mien mobiel op ons te wachten. Verassend snel is iedereen voorzien van een stevige lunch. Ondanks dat er voor het diner in de namiddag ook spaghetti op het menu staat worden ook nu diverse spaghetti ‘s besteld. Regen maakt blijkbaar hongerig naar pasta. Het smaakt iedereen prima. Alle bordjes gaan leeg terug naar de keuken. Hert laatste traject gaat van Millingen naar Oostrum/ Horst. Jet ruilt haar fiets in voor de bus en Mien kan haar fiets de sporen geven. Pas bij vertrek merkt Daan dat hij een lekke band heeft. Dat euvel is snel gefikst. Voordeel is wel dat de grote bulk spaghetti iets is gezakt als we weer op koers gaan. Als koerssnelheid wordt 25 km/uur afgesproken (hard genoeg nu we de wind van voren hebben en na in totaal 250 km in de benen). De route gaat vanaf Millingen weer over Duits gebied tot bij Kranenburg. Daar steken we via Wyler door het heuvellandschap naar Groesbeek. Daarna Breedeweg en over/langs de St. Jansberg naar Milsbeek.
Vervolgens door Gennep, Heijen (het minst mooie stuk vandaag) naar Afferden. De Maas over met het pontje naar Vortum Mullem en dan de kortste weg (Vierlingsbeek, Maashees, Geijsteren) naar Oostrum. Tot het einde blijft de groep mooi compact fietsen. Dit voor een deel dankzij het kopwerk van de sterkeren maar zeker ook dankzij het doorzetten van de minder sterken. Een extra compliment aan de dames (zeker voor Cécile die de hele tocht alle 300km met de groep heeft meegefietst). Maar ook Geert van den Munckhof verdiend een speciale vermelding. Hij heeft bewezen dat je als krasse knar op karakter ook op en oudere krakende en slecht schakelende fiets 300 km kunt fietsen. En Martin van Rijswijk: die fiets een hele dag in een zwabberschoen. In Oostrum staat Jet met de bus al klaar voor de afsluitende spaghetti maaltijd. Het ruikt buiten al heerlijk naar mediterrane keuken. Het smaakt ook super. Pollo, Bolognese, Salmone alles is top. De porties zijn wel gigantisch, zeker als je, zoals de meerderheid, ’s middags al een grote shoarmaschotel of kom spaghetti hebt verorberd. Omdat we nu nog compleet zijn houden we een afsluitend praatje. Iedereen kijkt heel tevreden terug op 2 mooie TWC-fietsdagen. De groep bedankt de beide organisatoren (Jet en Thei) voor de perfecte organisatie. Mien en Jet krijgen een verdiende pluim voor het volgwagenwerk. Een bedankje aan de fam. Keijsers voor het gratis gebruik van de volgbus. Ook is er veel lof voor de mooie route die Lei Keursten heeft samengesteld. Thei en Jet bedanken ook de deelnemers voor de heel prettige sfeer en goede samenwerking. Er is heel sociaal en toch sportief doorgefietst zonder rare “bokkesprongen”. Als schrijver van dit verslag en meefietsend voorzitter sluit ik met volledig aan bij bovenstaande constateringen. Het was gewoon super!
Met volle buikjes klimmen we rond 18.00 uur op de fiets back home (René Geurts gaat nu rechtstreeks naar huis). Zonder Venrayse delegatie fietst de rest (en Jet in de bus) naar de Merthal om de spullen uit de bus te halen. Daar een laatste groet naar elkaar en moe en voldaan terug naar huis. Voor de Horstenaren alleen een paar blokjes om. Voor de Sërumsem toch nog 7 km erbij. En voor doorstoemper Geert “neet neet oet Lottum” toch nog bijna 10 km erbij (met flinke reistas op de rug). Die heeft thuis wel een extra pintje verdiend. Het waren 2 mooie fietsdagen in heel goed gezelschap! Bedankt wah en tot fiets!
Oh ja: Sorry Mien en Jet voor de 2-daagse bus speurtocht.
Peperazzi