Fietsweekend TWC 2021 Neroth Vulkaaneifel
De coronaperikelen zijn nog niet de wereld uit en vaccineren en/of testen is nog steeds een actueel thema. Toch is het nu in 2021 gelukt (1 jaar later dan eigenlijk de bedoeling). We gaan met de club naar Neroth. De heuvels in.
28 TWC-ers en -innen verzamelen op D-day en gaan bepakt en gezakt en vol goede moed richting de oude vulkanen bij de oosterburen. Al snel slaat de goede moed om in vrees. Jongejonge, wat een zondvloed krijgen we over ons heen op weg naar onze fietsbestemming. Alle sluizen gaan los en we drijven meer over de weg dan dat we rollen. Voor een enkele TWC chauffeur blijkbaar geen issue. Hij komt met zijn Kodiaq als een speedboot voorbij getorpedeerd. In de wolk van regen is zijn grijze leasebak alleen herkenbaar aan de 2 racefietsen achterop. Overigens wel een geruststelling dat we die hele zondvloed die we nu op ons dak krijgen niet meer op onze helmen krijgen tijdens het fietsen. Gelukkig klaart het gaande weg richting onze bestemming steeds meer op. Zou de organisatie dat zo geregeld hebben?
Blijkbaar hebben de Duitse wegbeheerders er lol aan om Hollanders die regionaal niet zo bekend zijn letterlijk het veld of het bos in te sturen. De normale doorgaande weg in de Vulkaan Eifel is gebarricadeerd voor een “Um lai tung” ? Zal wel een of ander volksfeest zijn in deze streek. Of reclame voor een chinees restaurant in de buurt. Met veel geslinger door allerlei dorpen vinden we uiteindelijk allemaal ons hotel Zur Neroburg in Neroth. De weersvoorspelling voor de komende 3 dagen is prima. Alleen ’s avonds kans op regen. En we mogen uitgaan van een heerlijke fietstemperatuur. Onze digitale Pelleboer en Paulusma (Bram en Robert) weten het zeker. De regenjasjes en overschoentjes kunnen in de tas blijven. Gaan met die bananen. Maar eerst nog allemaal netjes inchecken in de vooraf aangewezen kamer. Dat verloopt heel soepel. Onze hele voorraad vaccinatiebewijzen, testresultaten, QR codes, scans, kopieën, gebruikte zelftests, reserve predictor setjes etc. Allemaal niet nodig om een kamer te bemachtigen. Alleen een “mundkëpschen” is nodig voor inpandige verplaatsingen. Al snel wordt de indruk die het hotel van buiten geeft binnen bevestigd. Degelijk en gewoon goed. En dat geldt voor alles: de accommodatie, de hygiëne, het eten, de drankjes en het personeel. Prima. Niks meer aan doen. En dat alles ook nog voor aantrekkelijke prijzen. Ouderwets goedkoop.
In de loop van de 3 dagen krijgen we op wisselende locaties in het gebouw onze lunch of diner aangeboden. We beginnen in de kroeg en eindigen boven op het podium in de feestzaal. De entourage is steeds even “rustiek”. Het eten is alle keren precies wat hongerige fietsers nodig hebben. Geen liflafjes maar gewoon: soep/salade, vlees, petatten/pasta, groenten en toetje. Weg te spoelen met fris of wijn of bier met koffie na. Een prima bodem voor weer een volgende tocht.
De eerste fietsmiddag blijven er nog wat verdwaalde wolken boven onze regio hangen. Gevolg is dat we het vertrek ‘n kwartiertje uitstellen. Voor de B/C rijders blijkt dit afdoende. Zij rijden naar de droge kant en houden het ook droog. De A rijders rijden helaas met de regenbuien mee en krijgen de eerste 15 kilometer zowel van boven als van onder een verfrissende douche. Met een temperatuur van ongeveer 25 graden is dat niet echt lekker, maar van korte duur. De sugar-boys onder de A-rijders mopperen nog n half uurtje door over de nattigheid. Al snel is alles weer netjes opgedroogd op wat natte sokken na. De regenjasjes en armstukken kunnen we weer opbergen. En dat geldt ook voor de andere 2 dagen. We houden het verder volledig droog. Althans met fietsen.
Na de ritten wordt de vochtvoorraad steeds goed aangevuld. Ik zie vooral ook veel gezonde “loodvrije” drankjes. Het peloton heeft blijkbaar toch ontzag voor de fikse hoeveelheid hoogtemeters in alle routes. Alleen de 3 ATB’ers en een enkele overmoedige wegrijder tarten hun eigen fysieke toestand door vooral en flink wat “loodhoudende” vloeistoffen weg te kloeken. Zelf was ik er op zaterdagmorgen wel een beetje “beduusd” van. Maar na 60 km en 1000 hoogtemeters voelde ik minder bonken in mijn kop en de eerste pijn in de benen. Een goed teken.
Gedurende de 3 fietsdagen krijgen we een groot aantal pittige klimmen en afdalingen onder onze smalle bandjes. En bijna allemaal (95%) van dat fluisterasfalt. We zoeven bergaf. Omhoog gaat natuurlijk veel langzamer maar de klimmen bijna allemaal “lopers” zonder extreme stijgingspercentsages. Voor de sterksten in het A en BC groepen goed te doen. Voor de minder getrainden of senioren of de dames toch een grotere uitdaging. Zij moeten echt op maximaal presteren om de pittige tochten (flinke en lange stijgingen bergop en stevig en bochtig omlaag) te volbrengen. En daar heb ik enorm veel respect voor. In feite zitten bij die minder snelle rijders de echte doorzetters. Zij moeten hier op hun maximum presteren.
Mooi en goed dat we bij TWC ook (en vooral) voor deze groter wordende doelgroep aandacht blijven houden. Want uiteindelijk komen ook de snelste en meest fitte TWC-ers in de positie dat ze niet meer als 1e of als 2e of 3e boven aan de top kunnen komen ook al doen ze nog zo hun best. Fijn om te weten dat er altijd fietsvrienden zijn die je er doorheen slepen. In ieder geval figuurlijk en als het nodig is letterlijk. Jammer als soms dát groepsgevoel vergeten wordt in alle drang om een zo hoog mogelijk kilometergemiddelde, segmenttijd, of wattagegemiddelde te scoren. Als je dan als “gipfelstürmers” klaagt dat je te veel of alweer moet wachten op een van de “langzamen” dan snap je niet echt wat het doel is van het TWC fietsweekend. Samen uit samen thuis.
Qua landschap en route is deze regio (zeker met zo’n mooi weer) een echt fietswalhalla. Ik kwam in ieder geval ogen, oren en neus te kort om alle prachtige panorama’s, dorpsgezichten, geluiden en geuren om me heen op te nemen. Suuuuuuuper ! En zo heerlijk rustig op de weg. Het feit dat het zo rustig is op de weg is ook een beetje gevaarlijk omdat je bijna vergeet dat er altijd en achter iedere bocht toch ook een tegenligger kan komen. Dus netjes op je eigen weghelft blijven en zoveel mogelijk achter elkaar bij bochtige en smalle stukken en in de dorpen. Op de kleinste paadjes komen we toch nog trekkers tegen. Dat kun je verwachten in een agrarische omgeving.
Zowel in de A als in de B/C routes zit iedere dag wel 1 (of meer) echt “vervelende” kuitenbijter. En het mooiste: met daarna een fantastische afdaling. Meestal goed te doen die afdalingen. Behalve enkele supersteile afdalingen zoals die midden in Gerolstein en een heel slecht weggetje na een soort gravelweg boven langs de bergrand bij Daun. Gewoon flink blijven remmen en kuilen ontwijken. Onderaan vingers weer loswrikken van het stuur en uit de remkramp halen en weer door omhoog.
Ook leuk dat de A en B/C groepen elkaar onderweg iedere dag treffen. Toevallig op vrijdag en zondag of minder toevallig op zaterdag. Op zaterdag de georganiseerde lunch meting bij de lunchpauze. We arriveren bijna precies gelijk. Gevolg is dat de kok flink aan de bak kan voor het uitserveren van de spaghetti. En die gaat er heel goed in. Hij is zelfs zo lekker dat Bram ondanks de kramp in z’n hamstring en bijna liggend aan tafel z’n bord als eerste leeg heeft. We worden met absolute prioriteit bediend. Andere gasten kunnen ergens anders proberen hun kostje bij elkaar te scharrelen.
Wel typisch dat we de B/C alleen treffen als ze aan de koffie zitten op een of ander terras. Misschien nog een overweging voor de koffie-verslaafde renners van de A groep om de overstap te maken naar de B/C groep. Koffie onderweg is dan gegarandeerd.
De ATB groep maakt er een beetje een culinair verrassingsweekend van. Ze slagen erin om op de zaterdag ergens in een van de boerengehuchten een gemigreerde authentieke echte chinees te vinden die in zijn restaurant “Peking Ente und Nudelen mit Tjap Tjoi” serveert. Dat zal dan wel die Um Lai Tung zijn die overal op de borden dwars over de weg staat.
Als we met 2 grote fietsgroepen van in totaal bijna 30 personen 3 dagen de heuvels ingaan dan is het altijd duimen dat er zich geen valpartijen voordoen met schade aan lijf en leden. Natuurlijk is er ook een kans op technische mankementen aan het materiaal. Gelukkig hebben de TWC leden hun materiaal netjes in orde. Zowel bij de A als bij de B/C zien alle karretjes er tip top uit. Het lijkt wel of iedereen nog snel voor ’t weekend een grote beurt bij Lommen heeft laten uitvoeren. Alleen bij Frank van de Ven kraakt en knarst er van alles alsof zijn fiets bij Malle Pietje in onderhoud is geweest. Regelmatig en op de meest vervelende momenten moet Frank alle kransjes langs om uiteindelijk, bijna stilstaand en op het allerlaatste moment voor het omkiepen, het juiste verzet te vinden. Zodoende smijt Frank flink wat krachten weg onder aan de voet van klimmetjes. Ik denk dat ik al lang de hele fiets in de greppel had gesodemieterd. Maar Frank is een stijfkop. Die zet door. Tja krakende wagens lopen het langst. Maar of dat ook voor racefietsen geldt ? Dat gekraak heeft wel een voordeel als je achterop raakt. De rest weet dat je in aantocht bent. Rara?: Het is rood/zwart en je ziet ‘m niet maar je hoort ‘m wel.
En ondanks de F1 kwaliteit van het meeste asfalt begeeft bij Martin één onwillige spaak het op het einde van de 1e dag. Blijkbaar heeft de organisatie en Volg Piet een vooruitziende blik. Want juist op deze eerste dag hobbelt Volg Piet met bus achter de A groep aan. Samen met Martin gaat hij op speurtocht om laat in de middag nog een fietszaak te vinden met de juiste spaak en een techneut met verstand van en de tijd om een spaak te vervangen. Later blijkt dat ze (na een belrondje bij diverse zaken) in Bitburg een fietschirurg vinden met de juiste spaak. Nog ruim voor het diner zijn Piet en Martin, met gerepareerde fiets, terug bij het hotel.
Het echte stuntwerk wordt dit jaar op de laatste dag door de dames van de B/C verzorgd. Evel Knievel Jet en Kamikaze Wilma duiken in een lange bocht vanaf het fietspad de dichtbegroeide berm in. Gelukkig geen netels en distels en vooral onschuldige gewassen. Twee kontjes hoog minstens. Jet krijgt de bocht niet en stuurt/vliegt rechtdoor en op volle snelheid de bushbush in. Op het moment dat de rest van schrik is bekomen en Jet blijkbaar ongedeerd tussen de veldbloemen is geland, dendert Wilma volle bak achter Jet aan ook de berm in. Wilma waarschuwt de rest en Jet zelf nog tijdens haar vliegshow. Pas op Pas op ik kom oooooooooooook !! Het resultaat een heel stuk platgewalste bio diversiteit met daartussen schots en scheef, 2 racefietsen en 4 paar omhoog stekende onbehaarde fietsbenen met Lommen Logo. En op het fietspad een tiental schuddebuikende andere TWC-ers die bulderen van het lachen. Zelfs Thei bekent dat hij het maar net droog heeft kunnen houden van het lachen. Achteraf een prima beslissing van de beide stuntvrouwen om rechtdoor de veldbloemen in te duiken. Anders was de landing misschien wel minder fortuinlijk afgelopen.
Tijdens het gezamenlijke ontbijten en dineren zitten alle TWC-ers gezellig en in wisselende samenstelling aan de dis. Er is luid en duidelijk veel te vertellen. We produceren in de eetzaal een oorverdovend kabaal.
Totdat …………. het eten voor onze neuzen staat te geuren. Dan is het ineens heerlijk stil en hoor je nog alleen rustig gepraat en vooral het geluid van bestek op porselein. Pas als alle buikjes weer gevuld en rond zijn gaat het aantal decibels weer omhoog.
Blijkbaar heeft de kok ervaring met grote en hongerige groepen sporters. Echt “gut bürgerliche” kost. Een menu zoals dat vroeger bij veel bruiloften werd geserveerd. Voedzaam en lekker. Dat weten de locals zo te zien ook want op zondag zit het restaurant constant vol met families en gezinnen achter grote dampende borden met lekkere boerenkost. We verheugen ons al op de afsluitende lunch met schnitzels en pommes.
Rest mij om als deelnemer (mede namens alle andere deelnemers) de organisatie te bedanken voor de prima organisatie. Top! Frank en Hay. Dat geldt ook voor de koersbegeleiding van Peter en Robert als koerskapiteins voor hun fietsgroep. Zij hebben tijdens de tochten de verantwoordelijkheid over hun fietsgroep gedragen en alles in goede banen geleid. En dat is soms ook lastig en schipperen tussen verschillende opties. Dus ook voor Peter en Robert een dikke pluim.
En last but not least: onze pruttelende Piet voor de veilige rugdekking en zijn geduld.
Dankzij deze 5 TWC-ers hebben we allemaal een heerlijk TWC fietsweekend gehad.
Groetjes en tot fiets, Peperazzi
Alle foto’s van het weekend zijn HIER te vinden.