Verslag 3 daagse TWC weekend Simmerath 1-3 juli 2016 A groep.
25 goedgehumeurde TWC-ers vertrekken op vrijdag 1 juli klokslag 8.30 uur richting het Eifelland. Een hele transportonderneming met een vrachtwagen vol fietsen, 2 volgwagens en flitsende en minder flitsende personenwagens met zowel flitsende als minder flitsende inzittenden. Ofwel 9 A rijders, 13 B/C rijders en 3 begeleiders voor de volgwagens. 
21 mennekes en 4 dames. En die heel meute moet ook nog allemaal lunchen, dineren, ontbijten, drinken, douchen, badderen, slapen, plassen en af en toe een grote boodschap en vooral ook nog verschillende routes fietsen en dat 3 dagen lang. Een knappe logistieke klus van de organiseerders. Een puike prestatie. De conclusie na afloop en weer allemaal veilig thuis: een zeer geslaagd, sportief en gezellig fietsweekend.
Het verslag van de B/C springruitergroep op hun spring- en dressuurkamp zal wel vooral gaan over barrages, weigeringen, jonge veulens, (on)willige knollen, enz. Het gerucht gaat dat voor de B/C groep verschillende nieuwe sponsoren in beeld zijn voor het volgende weekend naar pony park Slagharen: 
Springstal Adolf Jokermeulepferd, Heinrich Knokke Pferdebrokke en Reitsport Geert “alles für das pfeerd”. Ook schijnt Davy Crocket interesse te hebben in een samenwerking met TWC Oranje. Ze zoeken nog enkele figuranten voor het jaarlijkse wildwest festijn in de Schaak: Festus, Little Joe, De Daltons, John Wayne, Lederstrumpf, etc. Dat zal wel geen probleem zijn want er zit genoeg cowboy en cowgirl potentie bij de B/C groep. Jiiiihaaa!!! Hop paardje hop, hop, op de kop, kop, kop !
De rest van dit verslag beperk ik me tot de A-groep.
Dat de weersvoorspellingen ’n beetje “wechselhaft” zijn, is te merken aan de enorme reistassen en koffers die meegaan op transport. Zomer-, winter- en regenoutfits worden meegesleept met kilo’s sportersvoer, repen, poeders en bananen. De hele reutemeteut komt ongehavend en ruim op tijd aan bij de besproken en prima hotels.
Na een heerlijke lunch staat de A-groep om 13.00 uur klaar voor vertrek. Althans 8 van de 9 Gipfelstürmer”. Lange Frank moet nog lucht bijblazen en als de fietspomp weer netjes achter slot en grendel staat blijkt dat hij van de opwinding zijn drinkvoorraad in de afgesloten “opslag” heeft laten liggen. De vrijdagroute van 71 km met globaal 800 hoogtemeters is prachtig. Al snel merkt Frank v/d V waar de “Flammkuchen” de naam aan heeft te danken. Franks darmflora is in oorlogstand. Henk Wijngaards lied “met de vlam in de pijp” is wellicht passend voor Frank’s onderbuikgevoelens die middag.
Het asfalt is onberispelijk, smooth! Op een stuk “Belgisch” asfalt na. Dat stuk hotseknotsen is iets te veel voor de bevestiging van Brams actie-camera. Die stuitert met hoge snelheid van de fiets de berm in. Een echte actie-camera.
Onderweg treffen de volgwagens op een “verboden” bosweg één vriendelijke en één minder vriendelijke “Forster”. Het zal wel de onnozele blik van onze volgwagenchauffers zijn geweest waardoor het bij 2 waarschuwingen blijft. Of heeft pi(e)ts-poes Ria haar charmes in de strijd gegooid? In Monschau wachten we op het plein op de B/C groep. Tussendoor wordt er wat geflauwekuld onder elkaar en met voorbijgangers. In afwachting van de groepsfotosessie op de brug wachten we binnen in het restaurant. Tegen de kou en dorst bestellen enkelen “eine heisse Chocolade”. Het drankje wordt in ’n chique kannetje geserveerd. Maar chocolade ? Die is onvindbaar ook al wordt de bodem uit het kannetje geschraapt. Wel heet en prima als je van warme melk houdt. Jawohl! Poeder vergeten. De kelner herstelt zijn fout. Na een echte bruine choki kunnen we samen met de B/C op de statiefoto. De brug is op maat gemaakt voor 25 TWC-ers. Een aardige maar achteraf redelijk blinde toerist maakt een mooie foto vooral van de brug met als bijvangst een zooitje kwebbelende mannen en vrouwen met TWC-oufit. Intussen doen onder de brug enkele vissers verwoede pogingen om een minihaaitje te vangen. Het digitale tijdperk is zelfs al tot de hengelaars 
doorgedrongen. De vissers hebben een soort TV kastje met Strava en sonar. Kunnen ze precies zien hoeveel vissen ze niet hebben gevangen. Net als onze Strava-gebruikende TWC-ers. Die zien dit weekend ook precies dat ze op geen van de beklimmingen het snelste zijn. Maakt niet uit boys: Wir haben Spass!. De vrijdagtocht eindigt zoals hij begon. Droog. Dat verandert na aankomst snel, want: er is Leffe en Weizenbier en andere drank en een heerlijke douche of bad. Na de verfrissing wacht voor allen een prima “gutbürgerliche” maaltijd. De schnitzel met friet en sla vallen prima in de smaak. Wat daarna overblijft zijn lege borden en schaaltjes. De magen zijn goed gevuld. Natuurlijk is er nog plek voor enkel pintjes of wijntjes. Daarvoor zoeken we met hele bubs de lokale kroeg met beeldschermen op. Maar helaas voor de andere Rode Duivels: België red ’t niet tegen de onstuimige Welschmen.
Op zaterdagmorgen genieten we eerst van een goed gevuld ontbijt. Iedereen zit er fris bij. Allemaal netjes in burgerkloffie zoals verordonneerd door de organisatie. Op één dombo na, die wel in koerstenue aan het ontbijt aanschuift. Wie zou dat toch zijn?
Qua ontbijt: Alles is er. We kunnen de bidons bij wijze van spreken zelfs met sekt vullen. Wijselijk houdt iedereen het bij zijn eigen sportdrank. Dat is ook verstandig want 125 km over 7 flinke bergen en diverse kleinere pukkels met globaal 2000 hoogtemeters. Dat tikt wel aan.
De lokale Duitse “Radsportfreund” Erich ontpopt zich als een fietsend toeristenburo. Hij kent iedere m2 van het gebied. Wie er ook naast hem rijdt en bij elk tempo: Erich blijft praten en informeren. Wij worden in de loop van de dag beduidend rustiger. Bram, Frank O en Twan doen ’t blijkbaar goed op Duitse kost. Die gaan “wie die Feuerwehr”. Tatuut tatuut tatuut. Of zoals Herman van Veen zingt: “Maak plaats maak plaats maak plaats wij hebben ongelooflijk veel haast” Anderen in de groep houden hun eigen en minder hoge tempo zodat ze ook nog wat ruimte overhouden om van de omgeving te genieten. Allebei oké toch. Want boven wordt gewacht. Op de vlakke of licht stijgende stukken is het lastiger om de groep bij elkaar te houden. Dan is het verschil in kracht/vermogen merkbaar.
Halverwege schuilen we voor ‘n bui. Die gelegenheid grijpt Piet aan om ook eens uitgebreid de boel te laten uithangen in de struiken naast de weg. Maar goed dat op dat moment niet onverwacht een “Forster” langs komt. Stel je voor: “Sie dar. Mit der kurzen blauen Hose und Appie Happie Schenkel. Umdrehen ! Sofort gleich! Und Hände hoch!!
En daar sta je dan als trouwe, volgzame en nietsvermoedende volgwagenchauffeur met je gevalletje waterschade in de ene en een paraplu in de andere hand. En 11 paar priemende ogen op je bilpartij en na de draai dus je kruispartij gericht.
“ Hände hoch, sofort !! Was machen sie hier. Sind sie am Schwaffelen?!
Slik…… Ik zie Piets onthutste gezicht zo voor me. En dat van Ria en de rest van het peloton ook… schaterlachend. Maar helaas, geen boswachter. Jammer. Als Piet zijn zaakje (pluu en zo) weer heeft ingepakt kunnen we droog verder. Op naar de spaghetti met de B/C groep. De B/C zit al uit te buiken en aan de rode tomatensausrandjes om de monden te zien was het lekker. Ook de A-groep geniet van de pastamaaltijd. De lunch zorgt voor nieuwe energie. De laatste 45 kilometers zijn net als de 1e driekwart van de route ook weer prachtig en pittig. Uiteindelijk bereikt de hele groep zonder averij en in redelijke staat de finish. Bij een gezamenlijke en gezellige na-borrel bedanken we fietsgids Erich en de groepsleden zoeken een voor een of gezamenlijk het bad op. De vraag is natuurlijk wie heeft welk ruggetje geschropt? Alle unisex kamerkoppeltjes zitten later heel happy en tintelfris aan het diner. Het zal dus wel goed gegaan zijn in bad.
Dat iedereen na een lange klimtocht een flinke honger heeft blijkt niet alleen uit het feit dat de hele meute ruim op tijd in de aanslag zit om aan te vallen op het menu. Ook de hoeveelheden en snelheid waarmee de volle schalen keer op keer weer leeg raken is fenomenaal. De kelners en de keuken krijgen halen letterlijk alles uit de kast. De hele voorraadkelder van het restaurant wordt opgepeuzeld. Veel TWC-ers kunnen, zo blijkt, sneller eten dan fietsen. De kok heeft zo wel eer van zijn werk. Gevolg is dat de hoogbejaarde uitbater en zoonlief rond middernacht nog aan de bak moeten. Bakken met piepers en groenten moeten schoon- en klaargemaakt worden voor de zondagse gasten van het restaurant. De B/C groep vertrekt na het diner richting het lokale rokershol met beeldschermen voor “dass Spiel unserer Manschaft”. De A groep splitst zich eerst op maar verzamelt zich voor de 2e helft en verlenging in de cinematheek van hotel Zür Post. Allemaal 
eerste rang voor het scherm. Helemaal terug naar vroeger: niks digi, plasma of LED. Gewoon ’n dikke buis met lampen en ouderwets veel ruis en sneeuw op het scherm. Alleen het team met de witte shirts is zichtbaar, de bal is er wel maar je ziet ‘m niet, en af en toe speelt het spel zich buiten het beeldscherm af. Eigenlijk luisteren we gewoon radio. De wedstrijd is naatje pet. Maar met jolige en flauwe commentaren over en weer vermaken we ons toch goed. Volgende keer maar een verrekijker meenemen. Ook voor de TV op de kamers (drie keer zo diep als breed, formaat postzegel, maar wel prima beeldkwaliteit).
Zondag: Heel Duitsland slaapt zijn roes uit. Voor ons na een goede nachtrust alweer een heerlijk ontbijt. Ook nu laat niemand de bidon met sekt vullen. Vandaag 80 km, met flink meer wind en eerst ook regendreiging. In de loop van de morgen wordt het zonnig en zelfs warm. De route richting Aken en door Hürtgenwald is verassend met erg mooie verharde bospaden langs stuwmeertjes, rivierdalen en panorama’s. Gelukkig is een slagboom aan andere kant van een kilometerslang bosweggetje ook open. En geen boswachter. Dus Ria hoeft haar vrouwelijke charmes niet weer in de strijd te gooien.
De energielevels van het merendeel van de A-rijders gaan deze laatste morgen merkbaar omlaag. Het kost meer moeite om de groep compact te houden. Uiteindelijk haalt iedereen veilig het eindpunt. Daar wacht een heerlijke warme lunch met “Truthah
n of Truthen” (is immers in geslachte toestand niet meer herkenbaar). Als ook dit buffet van de schalen in onze buikjes is beland is tijd voor het vertrek. De fietsen zijn weer keurig in dekentjes op de vrachtwagen geladen en de kolonne kan weer huiswaarts.
Onderweg komen we erachter dat we echt geboft hebben met het weer. Op de weg naar huis plenst het enorm. Dat had ons in de Eifel ook iedere dag kunnen gebeuren. Je krijgt het weer dat je verdient! Bij de Beurs wordt nog wat geëvalueerd en gewacht op transport naar huis. Max Verstappen is 2e en wij en TWC-Oranje zijn dit weekend allemaal winnaars op ons eigen niveau. Namens iedereen van de A groep (en zeker ook de B/C):
Organisatie harstikke bedankt wahhh. Es war Suuuuuuper!! (door Peter Peeters)
Klik HIER voor alle foto’s van het weekend.