Klimweekend driedaagse Sauerland
Je krijgt het weer wat je verdiend. Dus de TWC club die op 6 juli ’s morgens gemotoriseerd richting Sauerland koerst, heeft blijkbaar de afgelopen tijd veel krediet opgebouwd hierboven. 3 Dagen bijna tropische temperatuur en droog in het “zureland” aangekomen ziet het rondom lekker frisgroen. De natuur heeft gelukkig ondanks de warmte voldoende vocht gehad.
Vanwege de beloofde hoge temperaturen heb ik me ook voorgenomen om zeker niet te weinig te drinken deze 3 fietsdagen. Gedurende het verblijf blijkt dat er meer TWC-ers zijn die deze goede raad opvolgen. De kelen worden “tüchtig geschmierd”. Zowel tijdens en vooral ook na de koers.
Qua organisatie en faciliteiten is alles ook dit jaar weer perfect in orde. Dat hebben die Zwei (Frank en Hay) perfect georganiseerd. Een goed en gezellig hotel zelfs met zwembad en meerdere sauna’s. Een prima kok en zeer accurate bediening. En daarbij ook nog allemaal heel vriendelijk en behulpzaam. Enkele kleine oneffenheden worden door de hotelbazin kordaat en prima opgelost. Het hotelteam loopt zich de sloffen uit om ons verblijf te veraangenamen. Het komt ons aan niks tekort. De diners, het ontbijt en de lunch zijn zeer smaakvol en uitgebreid. Volgens mij zijn de meesten met meer kilo’s terug naar huis gegaan dan van huis vertrokken. En dat ondanks de aansprekende tochten met de nodige hoogtemeters.
29 TWC-ers (10 A’ers, 3 ATB’ers, 13 B/C’ers, 2 chauffeurs en 1 rondemis) kijken terug op een super geslaagd en gezellig weekend. Eslohe, Es war zoeper!!!
Dit verslag is weliswaar geschreven vanuit het perspectief van de A-groep. Maar een PePerazzi moet natuurlijk ook oog hebben voor de kapriolen en belevenissen van de andere deelnemers. Maar gelukkig heb ik voldoende hulpverslaggevers die mij hier en daar wat hints kunnen geven over de belevenissen van de complete groep TWC-ers. Voor de variatie dit keer eens geen namen in het verslag. Heeft niks te maken met strengere privacyregels of zo. Jullie herkennen de situaties en TWC-ers vast zelf wel. Zo niet, dan is dat een mooie reden om nog eens wat herinneringen op te halen bij een volgende TWC-activiteit.
Tourdag 1:
Met bolle buikjes staan we na de uitgebreide lunch klaar voor de eerste tocht van 75 km. Ook onze volgbusdriver heeft vandaag wat minder “manoevreerruimte” achter zijn Lenkrad. Niet alleen om dat er dit keer ook een rondemis meegaat voor de verzorging van de groep en driver. Maar vooral ook omdat de lunch zo lekker was. De cabine van de volgwagen zit lekker vol. Voor vertrek, nu de tenues nog fris zijn, eerst groepsfoto’s maken met de sponsorbussen als achtergrond. Al snel na het vertrek raken we de bus kwijt en ook ff de route. Kort daarna dirigeert onze navi ons over een fietspad min of meer parallel aan de gewone weg. De bus volgt ons op goed geluk dat er geen barrières komen verderop. Goed voor ons A-team girl. Zij rijdt lek. Met een vervangend wiel uit de bus hebben we geen lang oponthoud. Een stuk verder gaat het autovrije fietspad door een matig verlichte lange oude spoortunnel. Gelukkig kiest de volgwagen net voor deze passage toch maar voor de gewone weg. Stel je voor dat de volgbus klem blijft staan in zo’n nauwe tunnel. Krijg zo’n ding er dan maar weer uit! En hoe krijg je dan de chauffeur en de ronde mis er vervolgens uit. Als je geluk hebt kan de deur nog op een kier als escape route. Maar ja……, met zo’n vol buikje? De tocht verloopt verder zonder verrassingen. Het aantal hoogtemeters valt mee. Deels gaat de route door bebouwd stedelijk gebied en over doorgaande wegen. Gelukkig wel grote stukken met fietspad. Na de tocht is iedereen moe en voldaan en zij de buikjes alweer aan een “refill” toe.
Voor het diner wordt nog effe met een groot deel van de A-groep samen een binnenband verwisseld. Dat lukt. Ondanks de vele overbodige en tegenstijdige aanwijzingen. Toch fijn om van je collega-fietsers (die zich met de handen in de zij rondom jouw probleem hebben verzameld) te horen wat je allemaal niet goed doet. Het diner wordt buiten geserveerd. Een uitgebreide barbecue volgens all-joe-kan-eet concept. De voetballers van België gaan door naar de volgende ronde. En de TWC-ers duiken na een of meer afzakkertjes tussen de lakens ter voorbereiding op de koningsrit van zaterdag.
Die nacht ervaar ik de (on)gemakken van een volledig ge-electronificeerde latrine. Een voorverwarmde zitting als iemand net voor je een lange zit heeft gehad. Sfeerlicht (bijpassend bij de kleur van de ontlasting of je gemoed), sfeergeluiden (klaterende beekjes en vogelgetsjilp), intiemzone spoelinstallatie (vanlinksnaarrechtsvanvoornaarachter…), afzuiginstallatie (voor normale of omgekeerde zithouding), droogblazer met citroen, menthol of lavendel parfum. En dat alles met één afstandsbediening. En maar hopen dat je op het juiste moment op het juist knopje drukt. Om panisch van te worden! Gelukkig was er ook eenvoudig wc-papier voor het ouderwetse handwerk.
Tourdag 2:
De koningsetappe. Het eerste wat ik deze morgen zie als ik de tijd op m’n Huawei check. Een Sevenummer incognito met een ludiek masker op. Onze ADHD-kopman is al bij het krieken van de dag te voet op pad. Hij maakt kennis met de lokale ezelclub. De foto van die ontmoeting gaat over de app als wake-up call. En dat lukt. Eerst een lekker ontbijt en dan: “raus in dass Vergnügen”. De binnenplaats af en allemaal direct rechts en einde weg links. Allemaal!? Behalve de volgbus. Die blijkt zoek. En blijft dat ook tot aan de pauze 80 km verder aan de Möhnesee. Vandaag dus meer een zoekbus dan volgbus. Of we passen de rolverdeling aan: de fietsers volgen de bus. Achterop de bus staat dan: Volg de bus!!!! of Zoek de bus!!!
Ons volgbusteam/zoekbusteam, zo blijkt later, heeft de route wel gevolgd maar andersom. Wat een vernuftige, tactische actie! Dit heeft als voordeel dat het volgteam uitgebreid de sfeer rond de Möhnesee en service van het pauze etablissement kan testen. Het echte vakantiegevoel: de boel, de boel, hapje drankje, vrouwtje/mannetje en tijd zat totdat de volgfietsers komen. De volgwagenloze fietsgroep treft de gemotoriseerde begeleider en zijn lieftallige assistente goedgehumeurd aan bij de pauzeplaats.
Onderweg naar de break passeren we de enorme Veltins brouwerij (helaas staat er geen rondleiding op het programma, maar is wellicht ook beter zo en veiliger). Direct na de bierbron gaat het in lange klim met een dikke laag split omhoog. De gravel afdaling daarna is super link. We gaan als een groepje bejaarden op de fiets omlaag. En dat is ook echt nodig om niet onderuit te schuiven. Later kan de snelheid weer omhoog. Ook onze rauwdouwer van de A’s gaat als een trein. Totdat hij bij een schuine oversteek van de treinrails ff het spoor bijster is en ontspoort in de bocht. Voordat iedereen de valpartij in de gaten heeft staat onze springinhetveld weer overeind op zijn fiets. Een korte check op de schade (lijf en materiaal) stelt gerust. Een geschaafde knie en een flink geschaafde elleboog. Water erop en gaan met die banaan.
Enkele keren dwaalt er een A’rijder op kop af of raakt uit koers. Wel steeds dezelfde “over” enthousiasteling. De groep laat hem dan ff uitrazen en wacht netjes totdat de afdwaler/spookrijder weer op koers is.
De lunch bij de Möhnesee wordt geserveerd door erg “hippe” dames. Gelukkig is het eten niet zo pikant als de outfit van sommige serveersters. Nu kan ik eindelijk zo’n ½ liter 0.0 Veltins Weizen achter over kloeken. Het drankje is heerlijk koel. Helaas geldt dat ook voor mijn BBQ chickenburger. Die geplette scharrelkip tussen het broodje heeft al op diverse tafels geparkeerd gestaan en is inmiddels gestript van de tomaten en Gurken. In plaats van nog langer wachten op mijn verwachte (en later gedroomde) BBQ beefburger adopteer ik uiteindelijk toch maar de inmiddels overtollige koude hen met slappe Pommes. Hapt wel lekker snel weg.
Na de pauze rijden we ons vast in een flinke “Umleitung” door een triatlon. Dat probleem wordt snel en vakkundig omzeild door de koersleiding. Gevolg is wel dat de volgbus weer zoekbus wordt. Tot fortuin van onze Brabo-TWC-er zit de bus tegen het einde van de tocht weer netjes achter ons. De Braboër knalt full speed alléén rechtdoor als hij in een “chasse patate” komt tussen de kopgroep en het peloton. De kopgroep draait, volgens routeplan, op een kruising na een lange bocht links af. Het peloton volgt ook de route op de navi’s. Alleen de “jagende aardappel” gaat rechtdoor zoals later blijkt boven aan de daaropvolgende klim.
(Wiki: Chasse patate is een term uit het wielrennen, die voor wat betreft het wielrennen op de weg, gebruikt wordt wanneer één renner vanuit het peloton naar de kop(groep) demarreert en halverwege blijft hangen. Indien deze zijn achtervolging volhoudt (of zelfs begint) – zonder uitzicht op aansluiting bij die kop(groep) – wordt die achtervolging een chasse patate genoemd. De renner levert een relatief grote inspanning om in zijn eentje voor het peloton uit te blijven, schijnbaar nog steeds jagend op de (kop)groep, maar verkiest, zonder de kans de uitslag van de wedstrijd nog te kunnen beïnvloeden (via enerzijds aansluiting bij de (kop)groep of anderzijds door zich terug te laten zakken in het peloton), deze aldus uitputtende maar weinig renderende inspanning toch vol te houden. Deze inspanning van deze renner valt daardoor niet (meer) serieus te nemen)
De zoekbus doet nu zijn naam eer aan en gaat op zoek naar onze verdwaalde kameraad om hem terug naar de groep te brengen. De afdwaler wordt snel gevonden en een stukje voor de groep weer losgelaten uit de bus. Tijdens de rit wordt wel duidelijk dat er niet alleen haantjes op het menu staan bij deze tocht. Ook in de koers manifesteren zich verschillende haantjes. Het kost enkelen zichtbaar moeite om de adrenaline bergop in bedwang te houden. Maar goed dat niet alle heuvels door iedereen als een wedstrijd worden gezien en dat er ook nog A-rijders zijn die een meer constant en algemeen passend tempo aanhouden in de beklimmingen en tussendoor. Rijden we toch gegroepeerd (in meerdere losse groepen). Omdat ’s avonds het buitenrestaurant vol zit met babbelende oldies genieten wij binnen van een heerlijk diner. 4 gangen en “gut burgerlich”. Top.
Na de uitschakeling van Rusland bij het voetbal kijken we met een groepje nazitters nog het WK paaldansen op het grootbeeld TV -scherm. Categorie tot 60 kg en cup C/D ++. Knap hoe de deelnemers zoveel bankbiljetten in achter zo weinig textiel kunnen stoppen. Maar dat evenement had weinig om het lijf.
Tourdag 3:
Direct na het ontbijt hijsen alle TWC-ers hun torso inclusief uitgebreid ontbijt eerst omhoog over een pittige startklim van 10 – 13% en 2-3 kilometer lang. Zo heb je wel rendement uit je ontbijt. Je proeft het als het ware 2 of 3 keer. Zo voelt wellicht ook een herkauwer na een paar kilo vers gras. Het lijkt wel of de koeien in de wei naast de klim precies voelen wat ik voel. Ik zie en hoor ze denken: “moeoeoehhh…straks een paar keer fledderen en af en toe een flinke wind en dan gaat het weer” of “idioot! Ga dan ook niet op zo’n fiets zitten trappelen en blijf gewoon lui in het gras liggen herkauwen, boeoeoeoehhh”. Na de klim is het ontbijt snel gezakt en geeft prima energie voor de hele tocht.
De route van vandaag is de mooiste route van de 3 dagen. Veel kleine en slingerende landweggetjes met heerlijke klimmen en afdalingen. Knusse boerengehuchten. Prachtige beekdalen en natuur. En een passage langs het FunPark met lange rijen voor de kassa. Da’s pas warm. Wat hebben wij het dan lekker in die verfrissende rijwind op de fiets. We besluiten om een bananenpauze te houden in plaats van Kaffee und Kuchen onderweg. Voor enkelen nogal een shock als we de Kuchen happende B/C-groep voorbij stuiven bij een boerencafee. De schade wordt gelukkig ruimschoots goedgemaakt bij het hotel met een heerlijke Cappuccino und warme Apfelstrudel met Eis und vanille. Lekker rustig nagenieten.
Na deze geweldige tocht een snelle opfrisser onder de douche en sanitaire stop (dit keer zonder elektronische intiem reiniging) en inpakken. Na de lunch wordt verzameld en kunnen we allemaal weer gezond en veilig naar huis. Nog snel een te dure foto van mijn auto laten maken onderweg bij inrijden van een bebouwde kom als afscheid van het mooie Sauerland. Op naar de Beurs voor het afsluitende praatje. Conclusie: Een puik weekend. (door PePerazzi)
Meer foto zijn HIER te bekijken.
In Memoriam Huub Cuppen
Tijdens het weekend wist iedereen dat het heel slecht ging met de gezondheid van Huub Cuppen. Menigeen heeft tijdens dit gezamenlijke en opgewekte TWC weekend gedacht aan Huub en zijn gezin. Als Huub erbij had kunnen zijn dan zou hij hier van hebben genoten. En wij van het samenzijn met hem.
De woensdag na het weekend komt onze fietsvriend te overlijden. We voelen mee met het grote verdriet van de dierbaren en vrienden van Huub. Hij was een fijne metgezel op onze fietstochten en activiteiten. We zullen als TWC-ers een opengevallen plekje in ons peloton ervaren. In gedachten zullen wij voor hem tijdens onze fietstochten altijd een plekje hebben midden in de groep. Rustig en uit de wind. Huub, hoije wahh, weej halde ow wal oet de wind!